Στο βιβλίο αυτό ο Henri Tonnet δεν περιορίζεται στην παράθεση των σημαντικότερων έργων της ελληνικής μυθιστοριογραφίας, αλλά προσπαθεί να δείξει την εξωτερική και εσωτερική εξέλιξη του μυθιστορηματικού είδους, από τις απαρχές ως τη δεκαετία του `60. Εσωτερικά το ελληνικό μυθιστόρημα, που συνδυάζει το μυθικό και το ιστορικό στοιχείο, έχει μια βασική ανομοιογένεια που εξηγεί την αστάθεια αλλά και το δυναμισμό του. Εξωτερικά το είδος ακολουθεί τις τύχες του ελληνικού πολιτισμού: δέχεται και αφομοιώνει κάθε λογής ξένες επιδράσεις. Στις μεταγενέστερες μορφές ανευρίσκονται πάντα σημάδια των προηγούμενων φάσεων της εξέλιξης. Ο ρομαντισμός, λόγου χάρη, θριαμβεύει την εποχή της εμφάνισης του μυθιστορήματος στο ανεξάρτητο κράτος, κυριαρχεί επί πενήντα χρόνια και παραμένει ένα συνεχές σημείο αναφοράς πολύ αργότερα. Αλλά και η αρχαία και η μεσαιωνική μυθιστορία δεν αντιμετωπίζονται ως ξεπερασμένες εποχές της ιστορίας του είδους. Οι αρχαίες δομικές και θεματικές καταβολές διέπουν, ακόμα και τώρα, ορισμένες πλευρές του μυθιστορήματος. Μέσω της διακειμενικότητας, το παρελθόν και το παρόν συνυπάρχουν. Ο Ροΐδης και ο Πεντζίκης συνεχίζουν να «διαλέγονται» με τον Λουκιανό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]