Το βιβλίο αυτό θέτει το ζήτημα της σχέσης ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη στην Περιβαλλοντική Εκπαίδευση και επιχειρεί να το προσεγγίσει τόσο θεωρητικά όσο και ερευνητικά μέσα από την οπτική των προσωπικών θεωριών των εκπαιδευτικών. Η προσωπική θεωρία –ως προϊόν σύνθεσης της επίσημης θεωρητικής σκέψης και της καθημερινής διδακτικής εμπειρίας του εκπαιδευτικού– συμβάλλει καθοριστικά στην κατανόηση της διάστασης ανάμεσα στη ρητορική και την τρέχουσα σχολική πραγματικότητα και διευκολύνει την άρση της αντινομίας μεταξύ εκπαιδευτικής θεωρίας και πράξης. Το όλο εγχείρημα αποκτά ιδιαίτερη σημασία στην περίπτωση της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, ενός πεδίου που συγκεντρώνει τον έντονο προβληματισμό ερευνητών και εκπαιδευτικών, αφού χαρακτηρίζεται από πληθώρα διαφορετικών, συμπληρωματικών ή και αντιθετικών μεταξύ τους απόψεων, προτάσεων και εκπαιδευτικών εφαρμογών. Εξετάζονται οι προσωπικές θεωρίες των ελλήνων εκπαιδευτικών σχετικά με τρεις σημαντικές διαστάσεις της θεωρίας και της πράξης της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης: την έννοια και τη λειτουργία, τους σκοπούς και τους στόχους και το ρόλο του εκπαιδευτικού σε αυτή.