(. . .) Ο φακός του Ζάχου είναι ο φακός του αρχιτέκτονα. Εστιάζει στο σύνολο ή στη λεπτομέρεια του υλικού αυτού. Το επιχειρήσαμε, γιατί πιστεύουμε ότι ο φακός του Αριστοτέλη Ζάχου, έχει μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Δεν πρόκειται για θέματα που κάποιος φωτογράφος γνωστός ή μη, επιλέγει τυχαία ή με κριτήρια δημοσιογραφικά, κοινωνικά, πολιτιστικά. Ο φακός του Ζάχου είναι ο φακός του αρχιτέκτονα. Εστιάζει στο σύνολο ή στη λεπτομέρεια στοχεύοντας κάθε φορά να αποτυπώσει την πόλη, το μνημείο, την κρήνη, έτσι που να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως στοιχείο έρευνας και μελέτης. Δεν προσπαθεί να εξωραΐσει το θέμα του, να παίξει με τις σκιές. Οι φωτογραφίες του θυμίζουν αρχιτεκτονικό σκίτσο, είναι εργαλεία δουλειάς. Ταυτόχρονα, όμως, έχουν μια δική τους παράξενη γοητεία. Το λεύκωμα με τις φωτογραφίες του Αριστοτέλη Ζάχου, δεν είναι ένα ακόμα λεύκωμα για τη Θεσσαλονίκη. Είναι κάτι διαφορετικό. Ενώ παρουσιάζει μοναδικά τεκμήρια για τη Θεσσαλονίκη που χάθηκε και παρέχει στους αρχιτέκτονες και τους ιστορικούς νέα στοιχεία για την έρευνα, είναι εξίσου γοητευτικό και ενδιαφέρον και για τον μη ειδικό, πιάνοντάς τον απ΄ το χέρι τον περπατά στη Θεσσαλονίκη των αρχών του 20ού αιώνα, σταματώντας μπροστά στα τείχη του κάστρου, στις κρήνες, στις μικρές εκκλησίες, στα οθωμανικά τεμένη (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]