Νύχτες καλοκαιριού.
Τόπος συνάντησης φίλων το καλοκαίρι, τόπος - καταφύγιο για τους μοναχικούς που απέμειναν στο άδειο άστυ, τόπος εντός της πόλης που σε οδηγεί εκτός αυτής και σε συνεπαίρνει σε μια επινοημένη πραγματικότητα που γοητεύει. Όλα θερινό σινεμά. Εκεί, τις νύχτες του καλοκαιριού, κάτω από το πολύαστρον του αιθέρος και το σεληνόφως, παρακολουθούμε στην οθόνη ανθρώπους να συνάπτουν σχέσεις αγάπης ή μίσους, να χαίρονται ή να λυπούνται, να αντιμετωπίζουν διλήμματα και προβλήματα, να εκπληρώνουν ή να χάνουν τα όνειρά τους. Κι εμείς, θεατές αυτού του κόσμου που προβάλλεται προ ομμάτων, απομακρυνόμαστε από τα τρέχοντα, παρακολουθούμε τα γεγονότα που αφηγούνται οι εικόνες και οι ήχοι και μετέχουμε στην πραγματικότητα που αναπαρίσταται και μας καλεί να δούμε πλευρές της ζωής, που ίσως δεν έχουμε βιώσει αλλά γνωρίζουμε ότι υπάρχουν ή ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν.
Και αυτό απελευθερώνει συναισθήματα, υπενθυμίζει βιωμένα που νομίζαμε πως είχαμε ξεχάσει, μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε καταστάσεις ή προσφέρει μια παραμυθία, όμοια με εκείνη των αφηγητών του παλιού καιρού. Ίσως αυτός να είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο αγαπάμε τον κινηματογράφο: Αφηνόμαστε στις εικόνες του και γυρίζουμε πίσω στον χρόνο των παραμυθιών, τότε που αισθητηριακά και χωρίς αφαιρέσεις γνωρίζαμε τον κόσμο.