Η παρουσία του Θεόδωρου Ντόρρου στις νεότερες Ιστορίες της Λογοτεχνίας μας και στη βιβλιογραφία του ελληνικού υπερρεαλισμού δημιουργεί τόσα περίπου προβλήματα, όσα και λύνει. Έτσι, εικοσιτέσσερα χρόνια μετά την Τρίτη (= πρώτη κριτική), εξαντλημένη, έκδοση της μοναδικής ποιητικής συλλογής του, `Στου Γλυτωμού το Χάζι (Παρίσι: 1930, 1931, Αθήνα: 1981), σκόπιμη κρίνεται μια τέταρτη έκδοσή της, με σχόλιο των νέων γραμματολογικών στοιχείων που έχουν προκύψει στο μεταξύ. Εξηγούμαι. Η `μητροπολιτική` ανάγνωση που προτείνουν οι μείζονες μελετητές του Θεόδωρου Ντόρρου σήμερα, εγγράφει τον ποιητή σε μια διελκυστίνδα ματαιωμένου υπερρεαλισμού ή λανθάνοντως μοντερνισμού. Η ερμηνεία αυτή, όπως θα προσπαθήσει να δείξει η παρούσα εισαγωγή, διεξάγεται ίσως με λάθος όρους. [...]