Ίσως κάποιος άλλος, κάποιος τρίτος, θα έπρεπε να περιγράψει τις εμμονές μου. Τα τελευταία χρόνια αναζητώ αναδρομικά, ως μανιακός, κείμενα κάθε είδους που μιλάνε για την υπέρβαση των λογοτεχνικών ειδών. Λέξεις-κλειδιά, όπως η μείξη, τα όρια, η διάκριση ανάμεσα στην πρόζα, την ποίηση, το μυθιστόρημα, τη μαρτυρία και το δοκίμιο στριφογυρίζουν διαρκώς στο μυαλό και τις ανιχνεύσεις μου. Οι θεωρητικοί της λογοτεχνίας που πρεσβεύουν αυτές τις αρχές λένε ότι όλα αυτά τα είδη αρνούνται να περιληφθούν σε ταξινομήσεις και κατηγορίες. Κάτι τέτοιο συμβαίνει με το υλικό των φακέλων μου. Χωρισμένοι αλφαβητικά έχουν μεγάλα αμπάρια που υποδέχονται όλων των ειδών τα δημοσιεύματα. Κριτικές, συνεντεύξεις, πορτραίτα, ειδησάρια, έρευνες, αναγγελίες, επιστολές, χειρόγραφα, φωτογραφίες, καταχωρήσεις (αγγελτήρια κηδειών και γάμων, βαπτίσεις). (. . .) Το δικό μου πόνημα συγκροτημένο από δάνεια δημοσιεύματα μιας τεσσαρακονταετίας ( 1958 - 1998 ) επιχειρεί μια `ανασκαφή` σε σειρά ισάριθμων με το αλφάβητό μας τομιδίων με `εμβόλιμα`, `στάσιμα`, υποσημειώσεις σε Παράρτημα και με ό,τι καλό μας επιφυλάσσει η πραμάτεια των αειθαλών φακέλων.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]