Το "Θέατρο του ενός" γεννήθηκε από μια απέραντη μοναξιά που τη δημιούργησε η αγωνία του ανθρώπου, η ασυνεννοησία του να μπορεί να επικοινωνήσει με τον διπλανό του... Η ρευστότητα της ζωής απεικονίζεται μέσα από την ατομική αγωνία... Είναι θέατρο κοινωνικό αν και κινείται στο χώρο του υποσυνείδητου. Με την τεχνική του διαλογικού μονολόγου ζωντανεύει φανταστικά πρόσωπα που με την ερμηνεία ενός ηθοποιού και με το λόγο σημαδεύει την παρουσία των άλλων που δεν υπάρχουνε κι όμως νιώθουμε σα να υπάρχουνε... Εδώ υπάρχει μια συμπύκνωση χώρου, χρόνου και προσώπου...
Το "Θέατρο του ενός" είναι θέατρο άμεσο γιατί παραιτείται από διάφορα εφέ φωτισμών, σκηνογραφίες, μακιγιάζ, όλης της μαγικής αυταπάτης που στηρίζεται το θέατρο... Μπροστά μας προβάλλεται καθαρό -γυμνό- παίζεται γύρω μας και μέσα μας κι όλοι μαζί συμμετέχουμε χωρίς να το καταλάβουμε... Το "Θέατρο του ενός" -εκτός από την πρωτοτυπία του- έχει το πλεονέκτημα να πηγαίνει στον θεατή, όπου κι αν βρίσκεται αυτός... Σ` ένα σαλόνι στο θάλαμο ενός νοσοκομείου, σε μια αμμουδιά, στο δρομάκι ενός βουνού, ακόμα στο κελί μια φυλακής... Δε χρειάζεται παρά τρία τετραγωνικά μέτρα για να στηθεί...