Σαράντα αιώνες κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες μας το Αιγαίο Πέλαγος. Ίδιο το αίμα, που μας συντηρεί και μας συγκλονίζει. Βουίζει στ` αυτιά μας και στη μνήμη μας, μας περιβρέχει με την αρμύρα του, μας νανουρίζει στην κούνια και μας μοιρολογά με το μοιρολόι των κυμάτων. Ποτίζεται από τις βροχές και τα δάκρυά μας και γίνεται πιο βαθύ, παίρνοντας κάτι από το μυστήριο της "ψυχής μας της αντιφατικής, που μίσησε, αγάπησε, πίστεψε, αρνήθηκε, δολοφονήθηκε, αυτοκτόνησε, πέθανε ειρηνικά, αναστήθηκε. Τα σπίτια μας είναι κτισμένα στ` ακρογιάλια του Αιγαίου, τα δένδρα μας τα φυτέψαμε πάνω στα βράχια του. [...]

(από την εισαγωγή του Ματθαίου Μουντέ)