[...] Το έργο αυτό δεν επιδιώκει να παρουσιάσει μια συνολική άποψη του μεσαιωνικού φαντασιακού, αλλά μόνον τα χαρακτηριστικά του μέσα από ορισμένες πασίγνωστες συνιστώσες αυτού του συνόλου. Πρόκειται, όμως, το υποδεικνύει ο τίτλος, για ήρωες και θαυμαστά. Ο όρος «ήρωας», που σήμαινε κατά την Αρχαιότητα ένα πρόσωπο πέρα από τα συνηθισμένα, χάρη στη γενναιότητα και στις νίκες του, χωρίς να ανήκει στις ανώτερες κατηγορίες των θεών και των ημίθεων, εξαφανίστηκε από την κουλτούρα και το λεξιλόγιο της Δύσης με τον Μεσαίωνα και το χριστιανισμό. Οι άνθρωποι που θεωρούνται εφεξής ήρωες, χωρίς να προφέρεται η λέξη, ήταν ένας νέος τύπος ανθρώπου, ο άγιος, και ένας νέος τύπος κυβερνώντος που προωθείται σε πρώτο πλάνο, ο βασιλιάς. [...] Οι ήρωες για τους οποίους γίνεται λόγος εδώ είναι υψηλόβαθμα πρόσωπα ή πρόσωπα μεγάλου βεληνεκούς που ορίζονται διαφορετικά από τους αγίους και τους βασιλείς. [...] Ο τομέας του θαυμαστού είναι αυτός της έκπληξης των ανδρών και των γυναικών του Μεσαίωνα. Προκαλεί το θαυμασμό. Άπτεται της περισσότερο εξασκημένης και επαινετής αίσθησης του μεσαιωνικού ανθρώπου, της όρασης. [...] Το θαυμαστό παρουσιάζεται στο βιβλίο αυτό με τη μορφή τριών οικοδομημάτων, καθένα από τα οποία είναι αφιερωμένο σε μία από τις τρεις κύριες δυνάμεις που κυριαρχούν και διευθύνουν τη μεσαιωνική κοινωνία. Η πρώτη είναι ο Θεός και οι ιερείς του και το θαυμαστό είναι ο καθεδρικός ναός. Η δεύτερη είναι ο φεουδάρχης και το θαυμαστό είναι το οχυρό κάστρο. Η τρίτη είναι η μοναστική κοινότητα και το θαυμαστό είναι το μοναστήρι. Καθένα από τα οικοδομήματα αυτά περιλαμβάνει έναν θαυμαστό περίκλειστο χώρο. Πρόκειται, λοιπόν, για υπομνήσεις του περίκλειστου κήπου και του Παραδείσου, για θαυμαστές περιοχές του χώρου. Το μεσαιωνικό φαντασιακό μας είναι προφανώς συνδεδεμένο με το χώρο και το χρόνο. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]