Το πρόσωπο που έγραψε αυτές τις σημειώσεις «πέθανε» μόλις ξαναπάτησε το πόδι του στη γη της Αργεντινής και αυτός που τις τακτοποιεί και τις «ξαναχτενίζει», «εγώ», δεν είμαι εγώ. Δεν είμαι ο ίδιος, εσωτερικά τουλάχιστον. Τούτη η άσκοπη περιπλάνηση στη «Μεγάλη Αμερική Μας» με άλλαξε περισσότερο απ’ ό,τι πίστευα. Με τους δρόμους της φαντασίας φτάνουμε σε μακρινές χώρες, ταξιδεύουμε σε τροπικές θάλασσες, διασχίζουμε όλη την Ασία. Και ξαφνικά, λες για να ζωντανέψουν τα όνειρά μας, μας πέρασε από το μυαλό μια τολμηρή ιδέα: κι αν πηγαίναμε στο Βορρά της Λατινικής Αμερικής; «Στο Βορρά; Πώς;» «Με την Ποδερόσα βέβαια!» Έτσι αποφασίσαμε το ταξίδι, που ακολούθησε σε κάθε του στιγμή τον αυτοσχεδιασμό, την αρχική του γραμμή δηλαδή. Εκείνες τις στιγμές μας διέφευγε το τεράστιο μέγεθος του εγχειρήματός μας. Βλέπουμε μόνο τη σκόνη του δρόμου και εμάς τους δύο πάνω στη μοτοσικλέτα να καταβροχθίζουμε τα χιλιόμετρα στη φυγή μας προς το Βορρά.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]