(. . .) Για τον Αριστοτέλη η ευδαιμονία είναι ψυχική λειτουργία, που στην πράξη αφορά στο χειρισμό των παθών στο πρέπον μέτρο. Κατά τον Αριστοτέλη η κατάκτηση αυτής της ευδαιμονίας είναι δυνατή, αν ο άνθρωπος από τη μικρή του ηλικία διαμορφώσει με επίμονο εθισμό έξεις, δηλαδή σταθερή συμπεριφορά στο χειρισμό των παθών στο πρέπον μέτρο. Ο σταθερός αυτός τρόπος στο χειρισμό των παθών ονομάζεται από τον Αριστοτέλη ηθική αρετή, για τα χαρακτηριστικά της οποίας και τον τρόπο κατάκτησής της αφιερώνει ολόκληρο το Β΄ βιβλίο των Ηθικών Νικομαχειών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]