Θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε πολλούς τρόπους για να παρουσιάσουμε τη σημερινή κατάσταση της ψυχοσωματικής του παιδιού. Ο πρώτος θα ήταν μια γενική ανασκόπηση γεγονότων και θεωριών δίνοντας ισοδύναμη βαρύτητα στην ανάλυση των φυσιολογικών και των ψυχολογικών δεδομένων. Ο δεύτερος τρόπος, τον οποίο διαλέξαμε, παρουσιάζει κυρίως κλινικές απόψεις: επειδή αυτές οι απόψεις ήταν το αποτέλεσμα μιας ορισμένης εμπειρίας, δεν μπορούσαν να διαχωριστούν από τους προσανατολισμούς του συγγραφέα, παιδιάτρου και παιδοψυχιάτρου. Δεν παραγνωρίζουμε ότι αυτό μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα έναν ορισμένο υποκειμενισμό και παραλείψεις, που οι μη αναφερόμενοι συγγραφείς θα συγχωρήσουν.
Θα ήταν παράλειψη απέναντι στην παράδοση, αν δεν υπενθυμίζαμε ότι το πνεύμα της ψυχοσωματικής ιατρικής είναι εξίσου παλιό με το πνεύμα της ίδιας της ιατρικής και σημαδεύεται ανάλογα με τις εποχές και τα πρόσωπα από μια ταλάντευση εκκρεμούς, άλλοτε προς τον ασθενή, άλλοτε προς την ασθένεια, επαναλαμβάνοντας εις το διηνεκές τη διαμάχη μεταξύ Ιπποκράτη και Γαληνού, από τον Cos στον Cnide, υπό ποικίλους φιλοσοφικούς προσανατολισμούς: ανθρωπισμός, ολισμός, μονισμός, βιταλισμός εναντίον του οργανικισμού, της μηχανοκρατίας, του δυϊσμού. Επανειλημμένα έχουν τοποθετήσει την ψυχοσωματική στον αντίποδα του καρτεσιανού δυϊσμού.
Στη σύγχρονη εκδοχή του το ψυχοσωματικό κίνημα αναπτύχθηκε ως αντίδραση εναντίον της επιστημονικής ιατρικής η οποία πρόκυψε από την ανατομικοκλινική και σχετιζόμενη με τις θεωρίες του Παστέρ περίοδο στα τέλη του 19ου αιώνα και κυρίως εναντίον των συνεπειών της: του κατακερματισμού της ιατρικής σ` έναν κονιορτό ειδικοτήτων και τεχνικών. Δεν είναι τυχαίο που η ζυγαριά άρχισε να κλίνει προς την άλλη μεριά στη χώρα με την πιο ανεπτυγμένη ιατρική τεχνολογία.
Η σύγχρονη ψυχοσωματική ιατρική πρόκυψε από τρία ρεύματα σκέψης που είχαν παράλληλη εξέλιξη: τη φυσιολογία, τη νευρο-ψυχοφυσιολογία και την ψυχοπαθολογία. [...]
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
