Ελάχιστα γνωστός στην εποχή του και λησμονημένος μετά το θάνατό του, ο Αχιλλεύς Λεβέντης με το μυθιστόρημα του `Η Τασσώ` (1858) αποδεικνύεται σήμερα ένας προικισμένος πεζογράφος της ρομαντικής μας εποχής, πρόδρομος του ελληνικού ψυχολογικού αφηγήματος. Εφαρμόζοντας επιλεκτικά τις αρχές της Φυσιογνωμικής (σύμφωνα με την οποία ο ψυχικός κόσμος του ανθρώπου καθρεφτίζεται στη μορφή του), ο Λεβέντης αφηγείται ένα πλούσιο σε εσωτερικές συγκρούσεις ερωτικό δράμα, κατά τη διάρκεια του οποίου η ηρωίδα βιώνει την εμπειρία ενός συμπυκνωμένου και τραγικού Bildungsroman. Χάρη στις ψυχογραφικές του ικανότητες ο Λεβέντης μπορεί να θεωρηθεί, μαζί με άλλους πεζογράφους της εποχής (Αλέξανδρο Σούτσο, Γρηγόριο Παλαιολόγο, Ιάκωβο Πιτσιπίο και Παύλο Καλλιγά), φορέας μιας πρώιμης ρεαλιστικής συνείδησης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]