Η ειδοποιός διαφορά της στρατιωτικής αργκούς από τις υπόλοιπες συνθηματικές ιδιολέκτους είναι ότι δεν κρύβει, αντιθέτως φανερώνει, γελοιοποιεί και καγχάζει, εξευτελίζει, κάνει τα πράγματα τόσο διάφανα, ώστε σπάζει εκ βάθρων όλο το εξωτερικόν περίβλημα της ευπρεποφανείας του δήθεν συμπαγούς στρατεύματος. Η ανατρεπτική αυτή γλωσσική παρενδυσία υπηρετεί στην ουσία την αρχαία γλώσσα, που όχι μόνον διατηρείται άριστα στον στρατό, αλλά και του προσφέρει κάτι ανεκτίμητο, το δυνάμει είναι του, την ανεξάντλητη ουσία του, την υπέρβαση της φθοράς του.
Η διγλωσσία αυτή ασφαλώς δεν είναι τυχαία και άνευ νοήματος, περιγράφει με μοναδικό τρόπο την διχομυθία του στρατεύματος, την πάλη του ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι, την υπερηφάνεια της καταγωγής και την αδυναμία ενηλικιώσεως, τον απερίγραπτο θρίαμβο και την ανείπωτη κατάρευσι.