Κάθε αναθεωρητική προσπάθεια των Συνθηκών επί των οποίων βασίσθηκε η ίδρυση και η λειτουργία των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης κινητοποιεί την επιστημονική κοινότητα, η οποία σπεύδει να παρουσιάσει τις νέες ρυθμίσεις και να αναζητήσει απαντήσεις σε ερωτήματα, όπως: ο βαθμός ικανοποίησης των αναγκών του ενωσιακού οικοδομήματος από την επιτευχθείσα συμφωνία μεταξύ των Κρατών-μελών, η ποιότητα των νομικών λύσεων που επιλέγονται κάθε φορά καθώς και ο τρόπος υιοθέτησης επιλογών, που προηγουμένως έχει επεξεργαστεί η νομολογία των κοινοτικών δικαστηρίων και η θεωρία, για την κάλυψη κενών των Συνθηκών και, τέλος, ο βαθμός προώθησης της ενοποιητικής διαδικασίας από το νέο `συνταγματικό` κείμενο. Η Τροποποιητική ή Μεταρρυθμιστική Συνθήκη ή απλά Συνθήκη της Λισαβόνας , που υπεγράφη στις 13 Δεκεμβρίου 2007 στην Πορτογαλική πρωτεύουσα από τους αρχηγούς των 27 Κρατών-μελών της ΕΕ και ετέθη σε ισχύ την 1η Δεκεμβρίου 2009 μετά από περιπετειώδη διαδικασία επικύρωσης, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση, αν και οι βιβλιογραφικές αναφορές σ` αυτήν δείχνουν ότι δεν ασκεί τη γοητεία, που κατέγραψε, λίγα χρόνια πριν, το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα μέχρι τελικά την εγκατάλειψή του υπό το βάρος των αρνητικών δημοψηφισμάτων στη Γαλλία και την Ολλανδία. Παρ` όλα αυτά η νέα Συνθήκη παραμένει άξια προσέγγισης, αφού υιοθετώντας πολλές από τις λύσεις της Συνταγματικής Συνθήκης και απορρίπτοντας άλλες, τις περισσότερες φορές, συμβολικού χαρακτήρα, έρχεται να τροποποιήσει ριζικά τη Συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις Ιδρυτικές Συνθήκες των Κοινοτήτων που μετονομάζονται σε Συνθήκη για την ΕΕ και σε Συνθήκη για τη Λειτουργία της ΕΕ αντίστοιχα. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
