Μέσα στο πέλαγος που καταπίνει και καταπίνει από τους αιώνες, μεσ’ από τους αφρούς των κυμάτων που σκορπούν τα ρεύματα κι ο αέρας στην επικράτεια του ήλιου, ξεπηδούν λίγες δεκάδες άκριες βουνών, ξερακιανές οι περισσότερες κι άνυδρες, φαγωμένες από τον άνεμο και το λιοπύρι και τη θάλασσα. Πάνω τους, μια χούφτα ψυχές ζουν - ίδιες, απαράλλαχτες, πανόμοιες από πάντα - μια ζωή καμωμένη από κόπο, γέλιο, φουντωμένα στήθη, πολιτισμό και τέχνη, τη μανία αυτή του ανθρώπου να ζήσει κι άλλο, περ’ απ’ το καθορισμένο. Τούτες οι ψυχές, οι κυκλαδίτικες, τα κατάφεραν.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
