ΝΙΚΟΛΑΪ ΓΚΟΥΜΙΛΙΕΦ
Πάλι ένα χέρι κατεβαίνει από τα ύψη·
το χάδι που μας προκαλεί τη φρίκη.
Μα θα είναι κούφια η χαρά μας, όταν λείψει
από τα πλάτη τ` ουρανού κι από τα μήκη.
Σαν το ταβάνι, που του έπεσαν οι γύψοι
ή τις σημαίες που κρατούν οι μπολσεβίκοι.
Γι` αυτό, τα λόγια μας θα γίνουν Ιστορία
και κάθε ποίημα μια Θεία Λειτουργία.