«Ανήμερα Πάσχα, της έκτης Μαΐου. Σιχαίνομαι κάτι τέτοιες επετείους, όταν όλοι, σεσημασμένα χαρμόσυνοι, τυλίγονται γλυκά σε άντερα γαρδούμπας και νήματα τακτοποιημένης οικογενειακής ευτυχίας, εξοβελίζοντας έτσι ομοθυμαδόν και την τελευταία ικμάδα της αισθητικής μου. Η θεία Πλουμία -αδερφή της μαμάς- ανασκευάζοντας, λόγω της ημέρας, τη σικάτη φύση της, έχωνε παχουλούς τάκους λαδοψημένο, χωριάτικο ψωμί στο στόμα, ενώ συγχρόνως γούρλωνε τα μάτια σαν τραγική ηρωίδα του γιαπωνέζικου θεάτρου `Νο`. Θα μπορούσε κάλλιστα να ουρλιάζει αντί να τρώει. Κι εγώ, κοιτάζοντάς τη με απίστευτη τρυφερότητα -αγαπώ πολύ τη θεία εξάλλου- αναρωτιόμουν πως γίνεται να ζει κανείς χωρίς ζωή. Όχι, δεν πρόκειται για κείνη αλλά για μένα. Πιάνω τον εαυτό μου να ατενίζει το όλο παραδοσιακό σκηνικό με ενοχλητική απάθεια και, το χειρότερο, με μια υποβόσκουσα νοσταλγία για κάτι -μια αίσθηση, μια ονειρική κατάσταση, κάτι τέλος πάντων- που υποτίθεται πως μου είχε χαρίσει την απόλυτη πληρότητα σε μακρινό χωροχρόνο και που τώρα το είχα χάσει ανεπιστρεπτί. Δε ζω εδώ». (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]