Όλα τα πράγματα μιλάνε. Και τα ερείπια, μη νομίζετε, βουβά δεν είναι. Οι μορφές τους, ελλειμματικές από βάρβαρες πράξεις ή από φθορές, από αμέλεια ή ανεκπλήρωτες προθέσεις, αποκτούν τώρα επιγενόμενες ελλειπτικές εκφράσεις. Επιβλητικά ή υποβλητικά μας απευθύνονται. Άλλοτε χωρίς να μας ρωτήσουν εμφανίζονται μπροστά μας και άλλοτε κι εκείνα μας «κοιτούν» τιμώντας την ευαίσθητη περιέργειά μας. Κάποια Μνημεία, παρατείνοντας τον πολιτικό τους λόγο μέσα από τις επίθετες σημασίες που συχνά στα Ερείπια αποδίδουν, μας κατεξουσιάζουν. Το κύρος τους, που άδολο μας φαίνεται από το πέρασμα του χρόνου, μήπως την κριτική μας εμποδίζει;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]