Από την αρχή ως το τέλος του έργου, κάθε κύριο πρόσωπο πρέπει να διατηρήσει ένα ιδιαίτερο ήθος, να μιλάει και να περπατάει με τον δικό του τρόπο.
Οι ενδυμασίες των προσώπων μένουν αναλλοίωτες, όπως και οι χειρονομίες τους. Μόνο η ΛΙΛΗ ντύνεται κάθε τόσο διαφορετικά, γιατί οι αλλαγές στην αμφίεση συμβολίζουν τον χαρακτήρα της.
Ο ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ συνεχώς ανήσυχος και ταραγμένος, μιλάει ασύνδετα και περπατάει προς όλες τις κατευθύνσεις (ακόμα και προς τα πίσω).
Ο Ν. δίνει την εντύπωση ότι απεχθάνεται τις μετατοπίσεις. Έχει βαριά φωνή. Γενικά, η στάση του είναι άκαμπτη και το βήμα του απότομο.
Η ΛΙΛΗ μιλάει με εύθυμο τόνο, σχεδόν χαριεντιζόμενη. Περπατάει όπως ένα μανεκέν που παρουσιάζει τα νέα μοντέλα.
Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ είναι ψυχρός, χωρίς μεταπτώσεις. Δεν κοιτάει σχεδόν ποτέ τους συνομιλητές του.
Να `χουμε πάντα κατά νου ότι σε όλη τη διάρκεια του έργου οι ομαδικές συλλήψεις συνεχίζονται στην πόλη. Συνεπώς, ακούγονται σφυρίχτρες, θόρυβοι και αστυνομικές σειρήνες· βλέπουμε φώτα από φανάρια αυτοκινήτων.
Μοναδικός σκοπός αυτών των υποδείξεων είναι να υπογραμμιστεί ο `παρωδιακός` χαρακτήρας του έργου. Να αποφευχθεί ωστόσο κάθε `στιλιζάρισμα`. Η παράλογη συμπεριφορά των προσώπων, οι άτσαλες χειρονομίες τους, κ.λπ., πρέπει να φανούν απολύτως φυσικές και να αποτελέσουν οργανικά στοιχεία του καθ` ημέραν βίου.