Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ο Ούγκο φον Χόφμανσταλ αναπλάθει την τραγωδία του Σοφοκλή και ανεβάζει το φθινόπωρο του 1903 στο Kleines Theater του Βερολίνου, την «Ηλέκτρα»: μια σπουδή πάνω στην ψυχική διαταραχή και την εμμονή, επηρεασμένος από τις ψυχαναλυτικές θεωρίες του Φρόιντ που είχαν δημοσιευθεί μερικά χρόνια νωρίτερα. Το αρχαίο δράμα εκσυγχρονίζεται και μετατρέπεται σύμφωνα με τον Χόφμανσταλ «από αντικείμενο μορφωτικού ενδιαφέροντος σε αντικείμενο συγκίνησης». Παρ` όλα τα μοντέρνα στοιχεία που εμπεριέχει, το έργο αποτελεί στροφή προς την παράδοση και προσπάθεια αναβίωσης μιας σπουδαίας λογοτεχνικής περιόδου του παρελθόντος χωρίς όμως κάποια κλασικίζουσα αντιγραφή των καλλιτεχνικών μορφών της.