Αντιμετωπίζοντας τον Ευριπίδη ως συγγραφέα εντελώς διαφορετικό από τον Αισχύλο ή τον Σοφοκλή, και ήδη κοντά σε μας, το βιβλίο αυτό προσπάθησε να κάνει κατανοητό πόσο η ιδέα ενός κλασικισμού στάσιμου και παγιωμένου είναι ιδέα αντίθετη προς την πραγματικότητα και πόσο συγγραφείς, τους οποίους εκ πρώτης όψεως συγχέει κανείς σε μια φαινομενική ενότητα, είναι στην πραγματικότητα διαφορετικοί, και αυτό λόγω όχι μόνο των διαφορών μεταξύ ατόμων αλλά και λόγω μιας συνεχούς και ισχυρής εσωτερικής εξέλιξης. Οι ελληνικές σπουδές εξελίχθηκαν, εξάλλου, και οι ίδιες από αυτή την άποψη και ο σημερινός προσανατολισμός τους ανταποκρίνεται σ’ αυτό το είδος ενδιαφέροντος: εκεί όπου πριν από λίγο θαύμαζε κανείς πρότυπα οριοθετημένα για πάντα μέσα στην τελειότητά τους, σήμερα προτιμά να παρακολουθεί την αιφνίδια εμφάνιση μιας σειράς έργων, των οποίων το πνεύμα αλλάζει από χρόνο σε χρόνο και τα οποία δημιουργούνται συχνά από αντίδραση προς τα προηγούμενα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]