`Ο μικρός τάφος`:
Έμενε εκεί απείραχτος, ο μικρός τάφος, όταν άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο. Είχε γύρω κάγκελλα από ξύλο και στην γωνιά εκείνη της φθοράς, φύτρωναν, ανάλογα με την εποχή, όλων των ειδών τα αγριολούλουδα. Οι πιο κόκκινες παπαρούνες έβγαιναν στο βαθούλωμα, όπου κάτω ακριβώς είχε αποτεθεί, νεκρό, το μικρό σώμα. Με τον καιρό, εκεί που έσκαψαν, το χώμα είχε βουλιάξει, και στο λακκάκι εκείνο εύρισκε τρόπο να θριαμβεύει η άνοιξη.
Τον θυμάμαι καλά τον τάφο του μεγάλου μου αδελφού. Τον πήρε ο κοκκύτης δεκατεσσάρων μηνών, ενώ η μάνα μου ήταν έγκυος σ` εμένα. Τον είχαν βαφτίσει επειγόντως `για να μην πάει αβάφτιστο` και ο γιατρός που μάλλον ευθυνόταν για το θάνατό του, άνθρωπος καλός αλλά ρέμπελος, νονός του ευκαιριακός, τον είχε βγάλει Ναπολέοντα, για να νικήσει, λέει, στη μάχη με το χάρο. Έτσι νόμιζε ίσως ότι κάλυπτε και το δικό του Βατερλώ. Μετά από λίγες ώρες το παιδάκι έφυγε... Πως τα είχα μάθει όλα αυτά ούτε που θυμάμαι. [...]