«Γιατί δεν έχουμε κι εμείς αθάνατη ψυχή;», ρώτησε θλιμμένη η μικρή γοργόνα. «Θα έδινα ευχαρίστως και τα τριακόσια χρόνια της ζωής μου, για να γίνω άνθρωπος έστω και για μια μέρα και να έχω την ελπίδα ότι κάποτε θα γνωρίσω την ευτυχία αυτού του υπέροχου, πέρα από τα άστρα κόσμου».

«Ούτε να το σκέφτεσαι», απάντησε η γιαγιά της. «Εμείς πιστεύουμε πως είμαστε σε καλύτερη μοίρα και πολύ πιο ευτυχισμένοι από τους ανθρώπους».

«Μα έτσι θα πεθάνω», αναφώνησε η μικρή γοργόνα, «και σαν αφρός της θάλασσας δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά να ακούσω τη μουσική των κυμάτων ή να δω τα όμορφα λουλούδια ή τον κόκκινο ήλιο. Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για να κερδίσω μιαν αθάνατη ψυχή;».