Η συμβολή του αρχαίου ελληνικού πνεύματος στη συγκρότηση της ευρωπαϊκής σκέψης αποτελεί γεγονός αναμφισβήτητο και η οφειλή της Ευρώπης στην Ελλάδα ως προς τον τομέα αυτόν είναι παραδεκτή από κάθε καλοπροαίρετο και αντικειμενικό παρατηρητή. Όμως ο γνωστός ορθολογισμός του δεκάτου ενάτου αιώνα, που διατηρήθηκε σε μεγάλο βαθμό καί στον εικοστό, σχεδόν ταύτισε τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό με το θρίαμβο του ορθού λόγου και επέβαλε και συντήρησε τη διάκριση ανάμεσα στην `ορθολογιστική Δύση` και στη `συναισθηματική και μυστικοπαθή` Ανατολή. Η στάση αυτή, ιδιαίτερα για την αρχαία Ελλάδα, είχε ως αποτέλεσμα να υποτιμηθούν και να αποσιωπηθούν οι εξωλογικές δυνάμεις - θρησκεία, μαντική, μαγεία, διάφορες προλήψεις - που και υπήρξαν και επηρέασαν τόσο την ατομική όσο και την κοινωνική ζωή των αρχαίων Ελλήνων. (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]