-Χιλιάδες προσκυνητές θα έρθουν να προσευχηθούν στα πόδια του Αγίου. Θα πρέπει να χτιστεί ένα νέο ξωκλήσι, να οργανωθούν δεήσεις και τα λοιπά. . . Αύριο θα είναι μια μεγάλη μέρα. Εσάς πώς σας φαίνονται όλα αυτά; Ό,τι χειρότερο. Δεν είχα προβλέψει τίποτα απ’ όλα αυτά. Τίποτα. Ούτε το παλιρροϊκό κύμα των εμπόρων ούτε την απόβαση των Αμερικανών ούτε την πωρωμένη απληστία των κατοίκων του χωριού ούτε το δάκτυλο Κυρίου που δείχνει τον τόπο του μυστηρίου. Εγώ ήθελα μόνο μια μικρή λάμψη, ένα άκοπο θαυματάκι, και μπάστα, θα γύριζα σπίτι μου με μια μικρή πρόσοδο. Αυτό είναι όλο. [. . .] Γιατί όλα ήταν ήδη μέσα μου, θαμμένα. Κάτι ανάμεσα σε ελληνική τραγωδία και ιταλική κωμωδία. Δεν ξέρουμε πια με σιγουριά σε τι είδος βρισκόμαστε, σε ένα δράμα όπου κρατιόμαστε για να μη γελάσουμε ή σε μια μπουφονική φάρσα που αποπνέει μια παράξενη μυρωδιά. Ούτε θρήνος ούτε μάθημα ούτε ηθικό δίδαγμα. Μόνο μια ωδή στην άτακτη οπισθοχώρηση των ηττημένων, ένα ποίημα που υμνεί την παντοδυναμία του παραλόγου έναντι της κοινής λογικής. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]