Ο γιατρός προχωρούσε αβίαστα μέσα της, ένας ξεκούραστος και ευδιάθετος περιπατητής σε ανοιξιάτικο λιβάδι. Στ` αυτιά της έφτανε το θρόισμα των χόρτων που παραμέριζαν στο πέρασμά του, ήταν ένας ήχος βελούδινος, όπως βελούδινα ήταν και τα χέρια του, που επιτέλους αποφάσιζαν να τραβήξουν τα ρούχα της, αφαιρώντας συγχρόνως το πέπλο της παρθενικότητας και της ντροπής. Η Ακριβή τα έσπρωχνε και τα ενθάρρυνε να προχωρήσουν παραμέσα και να φτάσουν στις μυστικές γωνιές του σώματός της. Η ίδια δεν επιχείρησε να αφαιρέσει τίποτα δικό του, ακριβώς γιατί πάντα λάτρευε τα ρούχα του, το σύνολο της αμφίεσής του. Ήθελε, όταν αυτός θα περνούσε μέσα της, να είναι ντυμένος με το άσπρο μαλακό πουκάμισο, τον οπάλινο γιακά και το μάλλινο χνουδωτό σακάκι. Αυτή την υπέροχη εναλλαγή πρωινής δροσιάς, μεσημεριανού θάλπους, βραδινής ψύχρας· ανενόχλητος αμεριμνησίας και βαθιάς περίσκεψης, θλίψης ώριμου άντρα και ερωτικής ευθυμίας ασυγκράτητου παλικαριού.
Ο ασφυκτικός περίγυρος της ελληνικής επαρχίας στη δεκαετία του `60. Μια μητριαρχική οικογένεια και η περίπλοκη σχέση δύο περήφανων γυναικών, μάνας και κόρης, τόσο όμοιων αλλά και τόσο διαφορετικών. Η μύηση στην πραγματική ζωής μιας ατίθασης έφηβης, της Ακριβής, που απογειώνεται στον κόσμο των επιθυμιών και των τέρψεων, βουλιάζει στο τέλμα των κινδύνων και του πόνου και οδεύει προς την ενηλικίωση και την αυτάρκεια ξεπερνώντας εν τέλει τη σύγκρουση δύο κόσμων: του έλλογου κόσμου της σύνεσης και της σύμπλευσης με τα κοινώς αποδεκτά και του φαντασιακού κόσμου της τέχνης, των ονείρων, της αισθαντικότητας.