Ο υλιστικός και ωφελιμιστικός μύθος υποστηρίζει, πως η ουσιώδης ιδιαιτερότητά μας ως Είδους υπάρχει μόνο ως «γίγνεσθαι» και ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να την σκεφτόμαστε διανοητικά με τους τρόπους της θρησκείας, της επιστήμης ή της πολιτικής. Έτσι οι κοινωνικές και οικονομικές προκαταλήψεις, στις οποίες εδράζεται μια ιεραρχική κοσμοθεώρηση που παράγει την αδικία της μισθωτής συνθήκης, την ανεργία και την επιβίωση, υποτίθεται πως δεν αποτελούν έκφραση μιας σκανδαλώδους οργάνωσης της απουσίας αλληλεγγύης, αλλά απλή αντανάκλαση των ιστορικών συνθηκών - κι έτσι δικαιολογούνται. Δύσκολα μπορεί να δεχτεί αυτό το συμπέρασμα όποιος νιώθει πως του αρνούνται, όχι τόσο την ικανοποίηση των υλικών του αγαθών, όσο την ανθρώπινη ακεραιότητά του! Διότι αν είναι σωστό αυτό το συμπέρασμα, τότε είναι αδύνατον να φωτιστεί το μοναδικό ερώτημα που αξίζει να τεθεί· δηλαδή το ερώτημα περί της ύπαρξης μιας πιθανής ανοικτότητας στους κόλπους της ευτελούς φύσης μας. Έτσι όμως αποφεύγουμε πραγματικά να διερωτηθούμε πάνω στη φύση αυτής της ανοικτότητας, πάνω στη φύση της ανθρώπινης ουσίας μας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]