Οι άνθρωποι στις μέρες μας νιώθουν πως η ιδιωτική τους ζωή είναι μια σειρά από παγίδες. Αισθάνονται πώς μέσα στα πλαίσια του καθημερινού τους κόσμου δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματα τους, κι η αίσθηση αυτή είναι κατά κανόνα σωστή. Αυτό πού ο μέσος άνθρωπος συνειδητοποιεί άμεσα, κι αυτό που προσπαθεί να κάνει, δεν μπορεί να ξεφύγει απ` την τροχιά της ιδιωτικής του ζωής. Η όραση του και οι δυνάμεις του περιορίζονται στις σκηνές `πρώτου πλάνου`: δουλειά, οικογένεια, γειτονιά. Τον υπόλοιπο κόσμο τον ζει σαν ένας παθητικός θεατής. Κι όσο περισσότερο αντιλαμβάνεται, έστω και αόριστα, τις φιλοδοξίες και τις απειλές που υπερβαίνουν τον άμεσο κόσμο του τόσο πιο παγιδευμένος νιώθει.[...]