Η κριτική για το κοινωνικό έλλειμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ακούγεται όλο και εντονότερα τα τελευταία χρόνια. Η βασική κατηγορία που προσάπτεται στην Ένωση, ή ακριβέστερα στις ηγεσίες που την καθοδηγούν, είναι ότι ενώ η ενιαία αγορά και η οικονομική και νομισματική ένωση προχώρησαν με γοργούς ρυθμούς, η οικοδόμηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού χώρου, που είχε επίσης εξαγγείλει ο πρόεδρος Ντελόρ, εμφανίζει καθυστέρηση. Η αποτίμηση της κοινωνικής διάστασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα ζητήματα. Τρεις είναι συνήθως οι άξονες του προβληματισμού: πρώτο, κατά πόσο το έργο που έχει συντελεστεί είναι σημαντικό, συγκρινόμενο με την εν γένει πορεία της ολοκλήρωσης, δεύτερο κατά πόσο είναι σκόπιμη η εμβάθυνση της κοινωνικής διάστασης και, τρίτο, κατά πόσο η εμβάθυνση αυτή είναι εφικτή. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
